هین رها کن عشقهای صورتی             عشق برصورت نه بر روی سطی
آنچه معشوق است صورت نیست آن      خواه عشق این جهان خواه آن جهان
آنچه بر صورت تو عاشق گشته ای       چون برون شد جان چرایش هشته ای
صورتش برجاست این سیری زچیست      عاشقا واجو که معشوق تو کیست
پرتو خورشید بر دیوار تافت               تابش عاریتی دیوار یافت
بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم           وا طلب عشقی که پاید او مقی

ما در این انبار گندم می کنیم             گندم جمع آمده گم می کنیم
می نیندیشیم آخر ما به هوش             کین خلل در گندمست از مکر موش
موش تا انبار ما حفره زدست            وز فنش انبار ما ویران شدست
اول ای جان دفع شر موش کن           و انگهان درجمع گندم کوش کن
گرنه موشی دزد در انبار ماست          گندم اعمال چل ساله کجاست
ریزه ریزه صدق هر روزه چرا          جمع می ناید در این انبار ما
موش = نفس      گندم = جان – روح     انبار = جسم

حضرت مولانا